PRODUCENT: Fantasia Games / PIKA Games
MAKER: Jonny Pac, Yoma, Antonio Zax
ILLUSTRATIES: James Churchill, Yoma
NEDERLANDS: Nee
SPEELTIJD: 45 – 90 minuten
Wel eens willen meedoen aan ‘Heel Holland Bakt’? Of de ‘Great British Bakeoff’? Dat kan nu! Want je bent een van de finalisten van de Sweet Mess Pastry Competition. Maak toetjes, taarten en andere recepten en dat het af en toe een rommeltje wordt? Dat maakt niet uit!
Mechanismen: Set-collection, vervullen van kaarten, drafting
Werkwijze: Bij Sweet Mess: Pastry Competition is het de bedoeling om recepten te vervullen en prijzen te pakken.
Centraal staan de zestien schaaltjes met ingrediënten (kersen, gelatine, korst, snoepjes, chocola en room). Als je kiest om ingrediënten te verzamelen pak je (tot 4) ingrediënten uit een bakje. Maar net zoals dat in een keuken ook wel eens gebeurt, knoei je daarbij wel eens. Als het bakje leeg is gemaakt, komen er bijvoorbeeld stukken chocola in alle bakjes die ernaast liggen. Dat is dan wel weer gunstig voor de persoon die erna komt en een combinatie van chocola en kersen nodig heeft.
Hoe rommelig de centrale voorraad dan ook moge zijn, zo netjes werk je op je eigen werkblad. Je kan maar een beperkte hoeveelheid spullen opslaan en ook op een beperkte manier. Zo mogen in één bakje maximaal vier stuks van hetzelfde ingrediënt liggen en in een andere rij steeds vier verschillende. Het maakt dat je niet lukraak zomaar ingrediënten van tafel kan gaan zitten hamsteren, maar dat je moet nadenken over welke keuzes je maakt, want je moet het wel kunnen opslaan.
Als je dan genoeg spullen hebt om de taarten, soesje, toetjes hebt verzameld, kan je ze ook gaan klaarmaken. Je zet ze dan in de oven. Dat is de rij onder je werkblad. Je krijgt eerst een bonus en vervolgens schuift het eindproduct steeds iets verder naar rechts. En aan het einde van dat spoor is je creatie klaar.
De eindproducten kan je laten meetellen voor zogeheten ‘awards’. En als iemand drie awards heeft, dan wordt het einde van het spel aangekondigd. Dan volgt er nog één ronde en dan worden de punten opgeteld.
Componenten: Hier kunnen we kort over zijn. WAT EEN TOPKWALITEIT! Van de ingrediënten, die gemaakt zijn van een soort pokerchips tot aan de insert. Alles is top! Van alle spellen die ik hier in de kast heb staan, past dit makkelijk bij de top-5 van mooist geproduceerde spellen. De foto’s zijn overigens wel van de deluxe-editie (zonder de metal coins).
Had ik al gezegd dat het mooi is?
Moeilijkheidsgraad: Voordat ik het spel kon spelen, moest ik wel de regels een paar keer doorlezen. Vervolgens heb ik twee filmpjes gekeken en pas toen durfde in het aan. Het spel heeft namelijk een aantal mechanismen die niet helemaal logisch in elkaar zitten en niet helemaal intuïtief aanvoelen. Het knoei-mechanisme is vrij duidelijk. Maar het kiezen van de hoofd-actie, het plaatsen in de oven (wel of niet elke ronde een bonus): heel makkelijk komt het niet over, terwijl het in de basis een vrij simpel spel is. Na twee keer spelen heb je het spelen wel goed onder de knie.
Interactie: Doordat je allemaal zit te graaien in dezelfde bakjes lijkt de interactie groot. Maar dat valt eigenlijk best mee. De ingrediënten liggen altijd wel ergens op het bord. En bij de recepten hoef je ook niet bang te zijn dat iemand iets voor je neus wegkaapt. Ook daarbij is er altijd wel iets dat je kan bakken. Wat dat betreft valt de interactie enigszins tegen.
Herspeelbaarheid: Ook voor dit spel geldt dat je na vijftien keer niet hoeft te verwachten dat het spel je nog enorm kan verrassen. Voor de variatie is er wel nog een variabele startopstelling. De luxe versie (gekocht op Spiel23) kwam met een ‘dessert-uitbreiding’, met daarin nog meer toetjes. (Ik was zelf in de veronderstelling dar het spel sowieso over desserts ging, maar goed).
Oordeel: Het water loopt je in de mond als het op tafel ligt. Het ziet er fantastisch uit. Maar is het ook leuk? Ja. En dat komt niet alleen door de kwaliteit van de onderdelen van het spel, maar het helpt wel. Het zorgt ervoor dat het thema goed tot leven komt tijdens het spelen.
Iemand heeft het al eens omschreven als turbo-Splendor en ik snap die vergelijking wel. Maar daar doet het spel het wel mee tekort. Het spel is op meerdere manier ‘gepimpt’, niet alleen qua componenten, maar ook qua regels.
Het zorgt ervoor dat het spel wat meer uitdaging krijgt, van het verzamelen van de grondstoffen tot aan het opslaan van de ingrediënten op je werkblad. De uitleg in de handleiding had wel ietsjes makkelijker gekund.
Het was me opgevallen dat dit spel wel vrij makkelijk van de kast komt. Het thema spreekt iedereen aan en zeg nou zelf… je krijgt toch al bijna honger als je al die onderdelen zien?
