Video Game Champion (TackTurn) – Ontwerper: Patrick Matheus, André Luiz Sulva Negrao – Spelers: 2 – 5 – Speeltijd: 50 – 90 minuten – Leeftijd: 14+ – Nederlands: ja – Verkrijgbaar: klik hier
In de jaren ’80 en ’90 was je echt de held op het schoolplein als je álle videogames had en ze ook allemaal had ‘uitgespeeld’. Video Game Champion brengt je terug naar die tijd als 8- of 9-jarige, waarbij videogames geweldig waren, ook al moest je er heel wat voor doen om eraan te komen.
Dave besprak Video Game Champion in aflevering 59 van de Speloptafel-podcast. Die kun je hier vinden.
Doel: Behaal combinaties om videogames te voltooien, met bepaalde tegen. Hoe meer spellen je ‘uitspeelt’ des te hoger het puntenaantal.
Mechanismen: Sets verzamelen, hand management
Werkwijze: In Video Game Champion ligt centraal een rooster van 4 bij 4 (of 3 bij 3 bij 2 spelers) met allerlei tegeltjes. Op die tegels staan een kleur en waarde. Die tegels heb je nodig om een van de vele spellen uit te spelen.
Tijdens een ronde mogen de spelers om de beurt een tegel pakken, die overeenkomt met een actie uit de rij of kolom, een spelmechanisme dat we ook kennen uit Automania.
De spellen liggen verspreid over meerdere locaties. De meesten liggen bij de Videotheek, waar ze worden verhuurd. Maar er worden ook nieuwe spellen verkocht. En de speler heeft ook één of meerdere spellen die ze alleen zelf kunnen spelen.
Spellen kunnen gespeeld worden door tegels in te leveren. Elk spel heeft zijn eigen vereiste. Voor het ene spel heb je bijvoorbeeld twee tegels van dezelfde kleur nodig, of drie van dezelfde waarde. Maar om écht voor de punten te gaan kan je ook het spel ‘uitspelen’, oftewel helemaal tot het einde komen. Daarvoor zijn de vereisten nog een stuk hoger. Dan moet je bijvoorbeeld vier of vijf tegels in een bepaalde combinatie inleveren.
Maar in tegenstelling tot andere spellen, kan je niet onbeperkt tegels binnenhalen. Je hebt een maximum van acht tegels. En als je weet dat je voor sommige spellen zeker vijf tegels nodig hebt in een bepaalde combinatie, dan zit je daar heel snel aan.
Een deel van de tegels zijn namelijk de ‘schulden-tegels’. Daarop staat zo’n jochie die heel schuldbewust naar de ouders kijkt. Want als 8- of 9-jarige heb je heel veel hulp van je ouders nodig. Het huren van spellen kost geld en het kopen is al helemaal onbetaalbaar. Dus dan moet je je ouders lief aankijken, dat ze een spel voor je kopen. Maar dat levert dan wel drie ‘schulden-tegels’ op.
Bij elke tegel die je pakt hoort dus een actie. Dat kan bijvoorbeeld ‘vraag je ouders om zakgeld’ zijn, waarbij je dus opnieuw zo’n ‘schulden-tegel’ erbij krijgt, plus een beetje geld. Maar je kan ook klusjes uitvoeren, zodat je weer zo’n vreselijke tegel kwijt raakt.
Aan het einde van elke beurt krijg je de mogelijkheid om een spel te spelen of uit te spelen, mits je genoeg goede tegels hebt. Als je daarin slaagt krijg je ook een adrenaline-rush, zodat je één gratis tegel krijgt. Elke ronde komen er wat nieuwe spellen bij, zowel in de videotheek als in de winkel. Spellen die in de videotheek liggen, die blijven wel beschikbaar ook voor andere spelers.
In de videotheek kun je spellen reserveren, maar in het weekend (zijn drie acties heeft uitgevoerd) dan mag iedereen nog één keer naar de videotheek om spellen te spelen.
Na vijf ronden is het spel afgelopen en dan leveren bepaalde combinaties van (uit)gespeelde spellen nog wat extra punten op. Ook krijg je nog een aantal punten op basis van het aantal gespeelde spellen. De speler met de meeste punten is de winnaar.
Dit artikel gaat verder onder deze advertentie:
Interactie: Dit is in veel opzichten een ‘pak wat je pakken kan spel’ als het gaat om het aantal tegels en beschikbare acties dat op tafel ligt. Probeer snel je gewenste tegels en plekken te pakken te krijgen voordat iemand anders ermee vandoor gaat.
Daarnaast is vrij thematisch dat als iemand eerder naar de videotheek gaat om een videogame voor een week te huren, dat spel vervolgens niet beschikbaar is voor andere spelers.
Maar naast ‘elkaar in de weg zitten’ is er eigenlijk geen sprake van interactie.
Componenten: Qua componenten is het spel van bijna de hoogste kwaliteit. De artwork op de ‘cartridges’ is geweldig, alsof het zo is weggetrokken van een spel uit de jaren ’80 of ’90.
Door de opmerkelijke opzet is er helemaal gaan speelbord aanwezig, waardoor je vooral in het begin even aan het puzzelen bent hoe het spel in elkaar zit, maar verder is dat geen probleem.
Oordeel: Dit spel stond vorig jaar bovenaan aan mijn ‘meest geanticipeerde spel van Spiel 2024’. En oh, wat wilde ik na het horen van andere reviewers dit spel toch graag geweldig vinden. Helaas is dat niet het geval.
Natuurlijk is het thema helemaal geweldig. Het is zo herkenbaar dat je als acht- of negenjarige probeert je ouders zo gek te krijgen om spellen voor je te kopen. Op dat vlak is het prima in orde. Ook de spelmechanismen werken prima.
Maar dan beginnen de problemen, die het best zijn te omschrijven als ‘krapte’. Alles is krap. Je hebt te weinig geld om iets te doen, je hebt te weinig ruimte en je bent daarnaast ook nog eens afhankelijk van een dosis gelukt.
Uitleg: Je kan acht tegels kwijt: tegels waarmee je spellen kan spelen en de ‘schulden-tegels’. Dus heb je op een gegeven moment vier schuldentegels, dan kan je ook maar vier tegels kwijt waar je een spel mee kan spelen. Maar wil je een beetje aan geld komen, dan moet je weer schuldentegels pakken en dan heb je misschien weer genoeg geld om iets te huren, dan heb je dus niet de tegels om ze te spelen. En je kan wel van die schuldentegels afkomen, maar dan hou je weer te weinig acties over om speeltegels binnen te halen (of geld).
Dit artikel gaat verder onder deze advertentie:
Het spel ontpopte zich tot een aaneenschakeling van frustraties, waarbij je op een gegeven moment jezelf echt afvroeg of er überhaupt nog iets mogelijk is. Want daar komt nog eens bij dat je bij sommige spellen ook hele specifieke tegels nodig hebt. En dan moet je ook nog het geluk hebben dat deze voorbij komt én dat niet iemand deze voor je neus wegkaapt.
Oh, wat is dit spijtig zeg. Ik heb maanden naar dit spel uitgekeken, maar wat ik voorgeschoteld kreeg was een spel dat zo krap was, dat het thema compleet overschaduwd werd door mijn ergernissen (en ik ben wat krappe spellen gewend). Want het is nooit leuk als je probeert te werken richting een ultieme zet, als daarna blijkt dat het domweg niet mogelijk is, omdat de spelmechanismen het echt niet mogelijk maken.
Is het spel dan voor niemand geschikt? Dat op zich ook weer niet. Ik kan me wel voorstellen dat liefhebbers van echte krakers, hier wel mee uit de voeten komen. Maar als je met andere veertigers op een zaterdagavond een lekker simpel spel verwacht. Nee, dan valt deze toch heel erg tegen.
In de podcast noemde ik het ‘mijn grootste teleurstelling van 2024’ op het spellengebied. En dat is een opmerking waar ik nog steeds achter sta.
Laat het duidelijk zijn: het thema van Video Game Champion is fantastisch. Het idee is geweldig bedacht, veel mensen zullen er heel veel in herkennen en is ook op een bijzonder leuke manier toegepast.
Maar veel spellen hebben een thema dat in het dienst is van het spel. Neem bijvoorbeeld Viticulture, Distilled, Terraforming Mars of Ark Nova. Daar gaan thema en spelmechanismen hand in hand. Soms is het thema er een beetje opgeplakt, maar dat mag de pret niet drukken.
Bij Video Game Champion is dat anders. Het thema wordt daar compleet overvleugeld door het spelmechanisme.
Tijdens het spel heb je een gebrek aan alles: aan geld, ruimte voor tegels, mogelijkheden om aan die spullen te komen. En als er dan een mogelijkheid zich voordoet om iets ‘uit te spelen’ dan komt het ook nog wel eens voor dat iemand anders er met je laatste mogelijkheid vandoor gaat.
Meer dan eens zit je jezelf te pijnigen met de vraag of er überhaupt nog wel wat mogelijk is. Dan ben je gedwongen een ver van ideaal plan uit te voeren, omdat er niets anders mogelijk is. Dan denk je halverwege het spel totaal niet meer aan het passende thema of het leuke verhaal dat mogelijk achter je keuzes zit.
Aan het einde van het spel blijft er veel te vaak een frustrerend gevoel over in plaats van een leuke spelervaring. Ik wilde dit spel zo graag, zo leuk vinden, dat het daarom misschien wel een grotere teleurstelling is, dan dat ik er neutraal ingegaan zou zijn. Het is niet anders.
Dave besprak Video Game Champion in aflevering 59 van de Speloptafel-podcast. Die kun je hier vinden.
